آیا سیاست اعدامهای دسته جمعی مردم را به خانه میفرستد؟ آیا کارگر به ندادن دستمزدها و کار مفت رضایت میدهد؟ آیا زنان نه فقط حجاب بلکه برقه خواهند پوشید؟ آیا نقد به ارزشهای اسلامی و شرقیگری، که در اعتراض نسل جوان تجلی یافته است، به اسلام و توحش اسلامی تن میدهد؟ آیا پیوند ”حوزه و دانشگاه“ در هیئت ”انقلاب فرهنگی“ دوم تکرار خواهد شد؟ یا نه، همه اینها قرار است به رضایت مردم در ”انتخابات“ رژیم به یک مضحکه جدید مدنی در مقابل احمدی نژاد و شرکا ترجمه شود؟ تردیدی نیست که هر دو هدف، یعنی عقب راندن مردم و رضایت به ”بد در مقابل بدتر“ و نفس بقا رژیم هدف این اعدامهای گروهی است. اما حقیقت اینست که این تصویر، قبل از اینکه وحشت و ارعاب و تسلیم را موجد شود، نفرت از بنیانهای اسلام و رژیم اسلامی را تقویت میکند. اگر این سیاست ها و روشها پاسخ بودند، رژیم اسلامی اساسا ماجرای دو خرداد و خاتمی را نیاز نداشت. علیه این جنایتهای کثیف و نفس مجازات اعدام باید اعتراض را از هر سو سازمان کرد. اسلام بدون کشتن اسلام نیست و تعادلش را از دست میدهد. مرگ بر طالبان، چه در کابل و چه تهران!
سردبیر
